Nabokov unplugged: คอลเลกชันใหม่ของบทความของเขานำเสนอความคิดเห็นที่ไม่ขัดสี

(เจอร์รี่ เบาเออร์ / คนอฟ)

วลาดิมีร์ นาโบคอฟทำลายสิ่งที่อาจเป็นการเปิดตัวในวัยเด็กของฉันในฉากวรรณกรรม เมื่อหลายปีก่อน ฉันเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีที่ Oberlin College เมื่อฉันได้พบกับนักเขียนอิสระ ผู้เชี่ยวชาญของ Colette และ Robert Phelps ผู้รอบรู้เกี่ยวกับ Francophile เฟลป์สเป็นชายผู้มีเสน่ห์ล้นเหลือ เกลี้ยกล่อมบรรณาธิการของ McGraw-Hill ให้นำเสนอคอลเลกชันใหม่ของเรื่องสั้นที่ดีที่สุดของ Prosper Merimée ตะขอของโครงการอยู่ในผู้มีส่วนร่วม: แต่ละเรื่อง - คาร์เมน , วีนัสแห่งอิล และอีกโหลๆ — จะได้รับการแปลโดยบุคคลในวรรณคดีที่ต่างออกไปและโดดเด่นในสมัยนั้น เพื่อนของเฟลป์สทุกคน ถ้าฉันจำไม่ผิด ได้แก่ Susan Sontag, Ned Rorem, Richard Howard, Louise Bogan และ James Salter ด้วยความเอื้ออาทรทั่วไป เฟลป์สจึงขอให้ฉันเข้าร่วมบริษัทที่โดดเด่นแห่งนี้

ฉันได้รับมอบหมายให้เป็นคติชนวิทยา Federigo เกี่ยวกับนักพนันที่หลอกลวงทางสู่สวรรค์ ทำงานอย่างหนักในเวอร์ชันภาษาอังกฤษของฉัน — และจากนั้นก็พบว่าความหวังทั้งหมดของฉันพังทลายลง ปรากฎว่าบรรณาธิการ McGraw-Hill ของเราได้จ่ายเงินจำนวนมหาศาลให้กับ Nabokov's มี โดยเชื่อว่านิยายที่ยาวและเกินจริงเล่มนี้จะตอกย้ำความสำเร็จของ โลลิต้า . แต่กลับถูกทิ้งระเบิด และสัญญาอื่นๆ ของบรรณาธิการ ซึ่งรวมถึง Merimée ก็ถูกยกเลิก

[ รีวิว: Vladimir Nabokov: ปีของอเมริกา ]

น่าแปลกที่ความโชคร้ายในการพิมพ์ของฉันทำให้เกิดความหลงใหลใน Nabokov ที่ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงทุกวันนี้ ในขณะที่อ่าน คิด เขียน พูด: เรียงความ บทวิจารณ์ บทสัมภาษณ์ และจดหมายถึงบรรณาธิการที่ยังไม่ได้รวบรวม แก้ไขโดยนักวิชาการของ Nabokov Brian Boyd และ Anastasia Tolstoy ฉันได้ไตร่ตรองถึงโอกาสที่ฉันได้เขียนเกี่ยวกับอาจารย์ชาวรัสเซียชาวอเมริกันคนนี้ตั้งแต่เขาเสียชีวิตในปี 2520 เมื่ออายุ 78 ปี ฉันได้ตรวจสอบจดหมายที่เลือกของ Nabokov ทั้งสามเล่มของการบรรยายเกี่ยวกับวรรณกรรมของเขา , จดหมายโต้ตอบของเขากับนักวิจารณ์ เอ็ดมันด์ วิลสัน นวนิยายที่ไม่สมบูรณ์เล่มสุดท้ายของเขา ต้นฉบับของลอร่า และหนังสือทั้งสองเล่มของผู้พิพากษาของ Brian Boyd ชีวประวัติ , เช่นเดียวกับ นาโบคอฟในอเมริกา โดย โรเบิร์ต โรเปอร์ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังได้รับเชิญให้แนะนำการพิมพ์ซ้ำของ ชีวิตจริงของเซบาสเตียนไนท์ และล่าสุด โลลิต้าของ Folio Society

นอร์ธโรส-wolcott ประถม

คุณคิดว่านี่จะเพียงพอสำหรับ Nabokoviana ตลอดชีวิตเนื่องจากฉันได้ตรวจสอบความน่าสะพรึงกลัว Lo's Diary , โดย เปีย เปรา. แน่นอน ฉันบอกตัวเองว่า คิด เขียน พูด จะประกอบด้วยเอกสารที่เหลือเป็นส่วนใหญ่ แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะกิน 500 หน้าของมัน เช่น Oscar Wilde หรือ W.H. Auden, Nabokov แสดงความเห็นอย่างไม่เกรงกลัว - the ชื่อ ของคอลเลกชั่นก่อนหน้าของสารคดีของเขา — ที่เขาอ่านสนุกมาก ตัวอย่างเช่น นี่เป็นเพียงข้อสังเกตบางประการจากหนังสือเล่มใหม่นี้:

●นิยายของฉันทั้งหมดเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่บริสุทธิ์และเรียบง่าย ฉันไม่เคยสนใจตัวละครของฉันเลย มันเป็นแค่เกมและของเล่นจะถูกใส่กลับเข้าไปในกล่องเมื่อฉันทำเสร็จแล้ว

●มัน [‘โลลิต้า’] มีคุณธรรมมาก ไม่ทำร้ายเด็ก ตอนนี้ฮัมเบิร์ตทำ เราอาจปกป้องความรู้สึกของเขาที่มีต่อโลลิต้า แต่ไม่ใช่ความวิปริตของเขา

●หากต้องการเป็นนักอ่านตัวจริง คุณต้องอ่านหนังสือซ้ำ ครั้งแรกที่หนังสือเล่มใหม่ มันอาจจะแปลก อันที่จริงมันเป็นการอ่านครั้งที่สองเท่านั้นที่สำคัญ

●เมื่อฉันสอน ฉันมักจะแนะนำนักเรียนไม่ให้ใช้ตัวอักษร ฉันบอกให้พวกเขายืนห่าง ๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้สัมผัสถึงคุณธรรมที่แท้จริงของศิลปิน หากพวกเขาต้องระบุตัวตน อย่าให้พวกเขาทำเช่นนั้นด้วยตัวละคร แต่ด้วยศิลปะ

●ฉันไม่เคยสนใจความสำเร็จในเชิงพาณิชย์มาก่อน กล่าวอีกนัยหนึ่งฉันไม่เคยพยายามผลักดันหนังสือของฉัน ฉันไม่เคยเขียนอะไรนอกจากคุณนาโบคอฟนักอ่านคนเดียวสำหรับเขาคนเดียว

[รีวิว: 'Lo's Diary']

ใน Think, Write, Speak Nabokov มักจะละเลย Dostoevsky, Zola, Dreiser, Faulkner นักเขียนชาวโซเวียตเกือบทั้งหมด (รวมถึง Pasternak), Camus และ Roth ในฐานะนักข่าวที่ไร้ศิลปะและธรรมดา แม้ว่าเขาจะยกย่องความเชี่ยวชาญของ Shakespeare, Pushkin, Flaubert, Tolstoy Chekhov, Joyce, Proust และ Updike ผู้สัมภาษณ์ได้รับการบอกเล่าครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเขาเกลียดสโมสร สหภาพแรงงาน สาเหตุ การประท้วง ขบวนแห่ และยาเสพติดเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจ แต่ที่สำคัญที่สุดคือความโหดร้ายหรือความทารุณทุกประเภท Lolita เขาประกาศซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเป็นหนังสือเล่มโปรดของเขาและ เสียงหัวเราะในความมืด อ่อนแอที่สุดของเขา

โดยรวมแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่า Think, Write, Speak จะดึงดูดผู้ที่เติมเต็ม Nabokov เป็นหลัก ถึงกระนั้น ผู้อ่านที่ละเอียดอ่อนทุกคนจะนึกถึงประโยคที่สวยงามซึ่ง Nabokov เสริมคุณค่าแม้กระทั่งร้อยแก้วที่เป็นกันเองที่สุดของเขา ลองพิจารณาข้อความนี้ที่แปลจากข่าวมรณกรรมในปี 1928 สำหรับผู้วิจารณ์ Yuli Aykhenvald:

ฉันสามารถเห็นเขาในขณะที่เขาอย่างสุภาพและสายตาสั้นเดินผ่านห้องที่มีผู้คนพลุกพล่าน หัวของเขาซุกไหล่ของเขาเล็กน้อย ข้อศอกของเขากดที่ด้านข้างของเขาและเมื่อไปถึงคนที่เขากำลังมองหาก็ยื่นมือแคบของเขา และสัมผัสแขนเสื้อของเขาด้วยท่าทางที่เบาและรวดเร็วที่สุด

Aykhenvald อาจเป็นแรงบันดาลใจส่วนหนึ่งให้กับศาสตราจารย์ Pnin ผู้อพยพผู้เคราะห์ร้ายและน่ารักหรือไม่?

นาโบคอฟปฏิเสธทุกความพยายามในการค้นหาข้อความหรือความคิดเห็นทางสังคมในงานของเขา นาโบคอฟยืนกรานว่านิยายที่สร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันของเขามีจุดมุ่งหมายเพียงเพื่อกระตุ้นความสุขทางสุนทรียะ ถึงกระนั้น มันก็สามารถตลกได้มากเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในนิยายที่ดีที่สุดสองเล่มของเขาคือ โลลิต้า กับเจ้าเล่ห์ที่รับภาระ Pale Fire . ไม่น่าแปลกใจเลยที่ Nabokov แกล้งผู้สัมภาษณ์เป็นระยะ เมื่อนักข่าวชาวอิตาลีขอให้เขาอธิบายถึงความสำเร็จที่ไม่ธรรมดาของ Lolita นักเขียนหน้าใสตอบว่า:

ฉันไม่รู้ว่าคุณสังเกตเห็นหรือเปล่า แต่มีข้อความใน 'โลลิต้า' หลายตอนที่แนะนำ — ฉันจะพูดยังไงดี— เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ระหว่างผู้ใหญ่กับเด็ก บางครั้งฉันสงสัยว่าข้อความเหล่านั้นไม่ได้หลอกล่อผู้อ่านบางประเภทที่ดึงดูดสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นภาพที่เร้าอารมณ์หรือไม่ให้อ่านนวนิยายอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง ฉันตระหนักดีว่าความคิดนี้ค่อนข้างฟุ่มเฟือย แต่บางทีอาจมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับหนังสือเล่มเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาที่น่าสงสารของฉัน

ดังที่ Nabokov ได้กล่าวไว้ในที่อื่นใน Think, Write, Speak: นักเขียนทุกคนที่มีคุณค่าคือนักอารมณ์ขัน

สายพันธุ์ที่ดีที่สุดของ kratom สำหรับการถอนยาเสพติด

Michael Dirda บทวิจารณ์หนังสือทุกวันพฤหัสบดีอย่างมีสไตล์

คิด เขียน พูด

เรียงความ บทวิจารณ์ บทสัมภาษณ์ และจดหมายถึงบรรณาธิการที่ยังไม่ได้รวบรวม

โดย วลาดีมีร์ นาโบคอฟ

เรียบเรียงโดย Brian Boyd และ Anastasia Tolstoy

ปุ่ม. 527 หน้า $ 30

เราเป็นผู้มีส่วนร่วมในโปรแกรม Amazon Services LLC Associates ซึ่งเป็นโปรแกรมโฆษณาในเครือที่ออกแบบมาเพื่อจัดหาช่องทางให้เราได้รับค่าธรรมเนียมโดยลิงก์ไปยัง Amazon.com และเว็บไซต์ในเครือ